główna ulica

mruuu...

stanął tu, bo właściwie nie miał pojęcia gdzie iść. podrapał się z tyłu głowy i napił wishy, po czym zawiesił wzrok na oreli, z nadzieją, że ona coś wymyśli.

- usiądźmy na tej ławce? - zaproponowała wskazując jakąs ławkę.

- okej. - przewrócił oczyma. liczył,chyba na coś lepszego, ale dobry i taki pomysł. usiadł, bez huku i napił się wishy. - co jeszcze powiesz? - banalne i denne pytanie, ale nic innego mu nie przychodziło. odchylił, lekko głowę do tyłu i spojrzał w niebo.

- pytasz co powiem, a powiem Ci tylę, że twierdzę, że mogłeś tam iść i z nią porozmawiać, ale to moje, jak zawsze bez znaczenia zdanie - wymruczała, spoglądając przed siebie, na jakiegoś mężczyznę z ubrudzoną od szminki koszulą.
- a ty co mi powiesz w takim razie?

podrapał się lekko, po skroni. - o czym miał bym z nią rozmawiać oreli? - spojrzał na nią, bez wyrazu. miał nadzieję, że powie mu coś innego, ale się pomylił. - wybacz, ale ewidentnie, było widać, że raczej za mną nie tęskni. - wzruszył ramionami. spojrzał przed siebie i napił się wishy.

spojrzała na niego bez wyrazu, jej oczy zaszkliły się, ale to nie były łzy, zmrużyła je przed światłem z lamp, patrzała na niego, gwałtownie zmarszczyła czoło.
- żimi, ale nie warto było spóbować - szepnęła kładąc dłoń na jego ustach by nie odpowiadał.

spojrzał na nią i przejechał dłonią, po jej policzku, po czym zabrał jej dłoń, ze swoich ust. uśmiechnął się kącikowo i napił się wishy. spojrzał w gwiazdy.

zły humor był raczej zaraźliwy, bo i ona czuła się niespokojna, a wszystkie jej myśli skupiały w sobie ich pesymistyczną istotę, spojrzała na niego.
- lubię gwiazdy, chociaż dzisiaj wydają mi się jakiś zły omen - pokreciła głową.

roześmiał się lekko. - zły omen? - spojrzał na nią pytająco. i przejechał kciukiem pod jej okiem.

- no bo spójrz, wszystko nie układa się tak jak powinno - spojrzała na niego, cały czas pisał esemesy, chciała coś powiedzieć, ale pokręciła jedynie głową z dezaprobatą.

- ouł. - pokiwał, twierdząco głową. - byłem odwiedzić matkę, nie napisałem, bo sam do końca nie wiedziałem, czy pojadę. - uśmiechnął się lekko.

- i jak? - powiedziała niepewnie, bo nie chciała usłyszeć prawdę, tą właśnie, która z góry jest zła, oznacza kolejny przytłaczający problem.

- w sumie dobrze, zasłabła. - wzruszył ramionami. tak na prawdę lekarze podejrzewają raka, ale aurelia nie musi, o tym wiedzieć. spojrzał na nią i uśmiechnął się kącikowo.

- zasłabła? ale wiedzą dlaczego? - spojrzała na niego marszcząc swój nos, po czym spojrzała na niego.
- mój ojciec też nie czuje się najlepiej ostatnio, ale powinien chyba już zrezygnować z pracy - próbowała subtelnie zmienić temat.

- jeszcze nie. - pokręcił głową. - więc zrób, coś w tym kierunku. - mrugnął do niej. wykręcił śrubkę spod ławki i zaczął przewracać nią w rękach, zastanawiał się, co ma odpisać na owego esemesa od tju. - nie wiem, co myśleć, nie wiem, co czuję. - podrapał się po skroni, w drugiej ręce nadal przewracając śrubkę, taką małą.

- potrząsnę nim i powiem, że dobrze by było jakby już zaszył się domowym zaciszu, obraził by się - roześmiała się właściwie, bo wydawało jej się to dość komiczne.

zapatrzył się w śrubkę, po czym spojrzał na aurelię. jej śmiech wyrwał go z zadumy. - ale może jednak, by poskutkowało. - uśmiechnął się kącikowo.

- no nie wiem, ojciec twierdzi, że praca to jak jego druga żona, co mnie wydaje się śmieszne - miała dodać, że załosne, ale się powstrzymała, zabrała od niego śrubkę, spoglądając na nią.
- kolekcjonujesz śrubki, wykrecając je z ławek - wystawiła mu język.

- coś w tym rodzaju. - mrugnął do niej. - będę się zbierał. - przewrócił oczyma. - odprowadzić cię do domu? - spojrzał na nią, uśmiechając się kącikowo.

- nie, lepiej idź, mieszkam nie daleko, a ostatni autobus kursuje za kilka minut - cmoknęła jego kącik ust, machając do niego, bo zaczęła powoli odchodzić, stanęła na chwile.
- zadźwoń jutro, przekonasz mnie, że już wszystko w porządku - mrugnęła do niego i poszła sobie w siną dal.